Nadrabiając w ciasnych czterech ścianach filmowe zaległości, bardzo często sięga się po wcześniej nieznane tytuły z ziemi rodzimej. Polscy kandydaci do Oscara czy zdobywcy wielu najważniejszych nagród filmowych wydają się naturalnym wyborem w pierwszej kolejności. Pośród nich znajdują się jednak dzieła mniejsze, często debiutanckie, dopiero formujące sylwetki młodych, obiecujących twórców. Dzisiaj chciałbym przedstawić pięć takich filmów, które wyróżniają się na polskim podwórku, a znaleźć je można na platformie CHILI. Serdecznie zapraszam do zapoznania się z listą!
Cicha noc (2017), reż. Piotr Domalewski
Ten najpopularniejszy w całym zestawieniu film to doskonały obraz iluzji wytwarzanej na rzecz domowych zgromadzeń okolicznościowych – w tym przypadku Świąt Bożego Narodzenia. Ich sakralny charakter został w tym przypadku mocno zdegradowany na rzecz pseudorytualnych automatyzmów. Rozkładanie wigilijnego stołu, by umieścić na nim sałatkę jarzynową i wódkę, odpalenie w tle Kevina samego w domu i słuchanie telewizyjnych kolęd z Beatą Kozidrak na czele. Oklepane regułki i zachowania to jedynie skutek nieprzetrawionych rodzinnych relacji, a święta okazują się idealnym punktem kulminacyjnym wszystkich nagromadzonych w sobie toksycznych emocji. Całe szczęście Domalewski unika obrazu patologii i nie przekreśla rodziny jako spójnego wewnętrznie organizmu, a jedynie próbuje wyperswadować nam, że powinniśmy ze sobą szczerzej rozmawiać. Cicha noc to obraz na wskroś polski.
Zobacz inne
Córki dancingu (2015), reż. Agnieszka Smoczyńska
Jeżeli ktoś Córek dancingu nie widział, a bazuje jedynie na fałszywych trailerach i materiałach promocyjnych, to już śpieszę z wyjaśnieniem. To osobliwe dzieło Smoczyńskiej wcale nie sprowadza się do komedii z rozbieranymi scenami w rytmach disco. Wręcz przeciwnie, głównymi bohaterkami są syreny, a całość ma wiele ukrytych warstw znaczeniowych, na czele z tą feministyczną. I może właśnie przez złe działania marketingowe film minął się ze swoim targetem w Polsce. Nie każdy jednak wie, że nasz kraj jest wyjątkiem w tej materii i Córki dancingu podbiły zarówno europejskie festiwale, jak i cały świat na czele z Sundance Festival i Festiwalem Filmowym w Wenecji. Niech to posłuży za słowa rekomendacji, a od siebie dodam, że jest tu mrok, oniryzm i drapieżność.
Atak paniki (2017), reż. Paweł Maślona
Pamiętacie może argentyńską czarną komedię Dzikie historie? To dzieło, powstałe w 2014 roku, było unikatem na skalę światową, gdyż udało mu się ubrać uczucie nieopanowanej wściekłości w przepiękne formalne szaty. Ludzka niemożność poradzenia sobie z pewnymi odgórnymi, naturalnymi ograniczeniami czy przeciwnościami losu znalazła swoje ujście właśnie w medium filmowym. Bliźniaczą strategię przybrał omawiany Atak paniki i bynajmniej nie poległ, reprezentując polskie podejście do wulkanu niekontrolowanych afektów. Mamy tu po kolei do czynienia z niedoszłą parą, szantażowanym kelnerem o duszy dresiarza czy dziećmi eksperymentującymi z narkotykami. Sytuacji tragicznych jest tu jednak znacznie więcej, a wszystkie dążą do równolegle przeplatanego finału, który jest prawdziwym upustem i wyzwoleńczym krzykiem. Ale bez obaw, wszystko przyprawione jest doskonałym pikantnym humorem. Bo z życia trzeba umieć się śmiać.
Córka trenera (2018), reż. Łukasz Grzegorzek
Zmieńmy trochę ton. Przenieśmy się na przypalony letnim słońcem kemping, otoczony cieniem drzew, a gdzieś nieopodal nich jezioro odbijające w sobie środek dnia. Klimaty iście sundance’owe. Dodamy do nich pierwiastek sportowy, korty tenisowe palące stopy i wycieńczającą rywalizację przy niediegetycznym akompaniamencie muzyki klasycznej. Wpiszmy w całość niepodważalnie szczerą, ale też niezdrową relację ojca trenera i córki zawodniczki, a otrzymamy naturalistyczną bombę pełną spięć. Wiadomo, ojciec wymaga za dużo, a córka zawsze chce dać od siebie jeszcze więcej. Jako widzowi, dane nam jest zaobserwować przekroczenie tej granicy, która jeszcze nigdy nie została przekroczona. Pewien rodzaj uwolnienia młodości, a jeszcze większej izolacji starości. To wszystko niezwykle pachnie i grzeje, zostawiając przy okazji z niejedną refleksją. Ale przede wszystkim jest tu bardzo ciepło.
Nina (2018), reż. Olga Chajdas
Reprezentant bardzo ciekawego podejścia do nurtu kina LGBT, w którym seksualność wylewa się z ekranu, spowity jednak undergroundową powłoką. Sama podstawa fabularna to bowiem zmęczone małżeństwo poszukujące surogatki, która okazuje się lesbijką i popada w romans z „matką właściwą”. Nie da się ukryć, że to jedno zdanie wystarczająco wyraźnie nakreśla pewne niezręczności, niepewności, a nawet popędy. Na szczęście film nie kończy się na nich i przeobraża się w opowieść emancypacyjną, zmysłową oraz klaustrofobiczną. Warto zaznaczyć, że jest to pełnometrażowy debiut reżyserki i pomimo kilku niezgodności, imponuje twórczą odwagą i wachlarzem środków stylistycznych. Jest hermetycznie, ale i intensywnie.
Wszystkie filmy dostępne są na CHILI. A tymczasem #zostańwdomu i oglądaj filmy.
Dyskusja