Początek roku. Islandzkie środowisko kinowe postanowiło zacząć progresywnie, jak na nową dekadę przystało. Pierwsza edycja Reykjavik Feminist Film Festival zrzeszyła nie tylko kobiety filmu i sztuki, ale także dyplomatów, pisarzy, przedsiębiorców, starszych i młodszych odbiorców każdej płci. Kino Bíó Paradís jest mieszanką stylu retro i indie, dość interesującą jak na przestrzeń festiwalową. Odgłos świeżo prażonego popcornu, niespotykany już w ambitnych kinach europejskich, nie koliduje wcale z powagą wydarzenia, a wszystko łączy się w typowy dla Islandii nordycki eklektyzm.
Sam festiwal otworzyła Pierwsza Dama Islandii, Eliza Reid, niezwykle inspirującą mową o (na szczęście!) malejącym deficycie kobiecej perspektywy w mainstreamowych produkcjach, środkach przekazu i treściach. „Możecie pomyśleć: dlaczego potrzebujemy feministycznego festiwalu filmowego, na którym pokażemy filmy wyreżyserowane wyłącznie przez kobiety?” zapytała widownię. Tylko 5 kobiet w historii zostało nominowanych do Oscara w kategorii Najlepszy Reżyser i nawet jednej udało się zdobyć taką nagrodę.
Wypchany po brzegi męską energią przemysł filmowy potrzebuje oddechu i świeżej krwi na stanowiskach, które mają głos decydujący.
Zaraz po niej nieśmiele głos zabrał Michael Mann, Ambasador Unii Europejskiej, tłumaczący humorystycznie swoją obecność na scenie zaopatrzeniem samego festiwalu w alkohol (do którego szczerze zachęcał!), jednak zaraz po tym całą uwagę skupił na uznaniu nie tylko dla samej idei festiwalu, ale dla każdej z osobna żeńskiej twórczyni, podkreślając, jak duże znaczenie ma ich praca dla całego społeczeństwa, gby poznać obie (nie tylko męską) wizje postrzegania świata.
Zobacz inne
Po hucznym otwarciu festiwalu cała publiczność włącznie z gośćmi specjalnymi sięgnęła po kieliszek wina i paczkę popcornu (z Panią Prezydentową na czele!), po czym ruszyła na projekcje niemieckiego filmu wyreżyserowanego przez Sherry Hormann – A Regular Woman (2019).
W lutym 2005 r. 23-letnia Hatun Aynur Sürüc została zastrzelona na przystanku autobusowym w Berlinie w „zabójstwie honorowym” przez jej najmłodszego brata. A Regular Woman to szokująca historia Niemki kurdyjskiego pochodzenia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Niczego to nie zdradza w konkluzji filmu – od pierwszych minut nie kryje on losu głównej bohaterki, szykując nas na najgorsze, co pozwala na łagodniejszy w odbiorze przebieg całego filmu. Celowo obrana narracja umożliwia Aynur jednocześnie uczestnictwo w wydarzeniach, które doprowadziły do śmierci, jak i komentarz na ich temat, z perspektywy czasu. Jest to poważna próba zaangażowania się w życie kobiety, która, choć odrzuciła surowe zasady islamu, kochała rodzinę zbyt mocno, by całkowicie zerwać z nią kontakt.
W programie znalazły się krótkie i długie formy reżyserek nie tylko z Islandii, Europy, ale także z Ekwadoru i Japonii. Nie zabrakło polskiego akcentu – Mr. Jones Agnieszki Holland.
Niestety nie miałam okazji uczestniczyć w innych projekcjach i wydarzeniach podczas festiwalu, jednak samo otwarcie zapamiętam jako bardzo ciepłe i wyjątkowe, a film – mocno niepokojący, ale zarazem uświadamiający.
Dyskusja