Tytułowy Lazzaro jest mieszkańcem zapomnianej przez Boga i ludzi sycylijskiej wsi, bezlitośnie eksploatowanej przez baronową Alfonsinę De Lunę i jej ekonoma. Nieznający ironii, występku ani fałszu chłopak jest wcieleniem najszlachetniejszej dobroci, przez wszystkich uznawanej jednak za zwykłą głupotę. Kiedy więc Lazzaro udzieli schronienia znudzonemu synowi arystokratki, ten postanowi dla zabawy wykorzystać naiwność wieśniaka. Bajka Alice Rohrwacher o bożym prostaczku (którego aktor amator Adriano Tardiolo obdarzył anielską urodą i wielkim sercem) przywołuje na myśl kino Viscontiego i Pasoliniego, a także postać chaplinowskiego Trampa. Z lekkością i humorem ludowej przypowieści włoski film opowiada o współczesnym niewolnictwie i klasowej pogardzie. O machinie kapitalizmu rozgniatającej najsłabszych. Ale też o powinnościach kina, które w swoim najlepszym wydaniu patrzy na świat z perspektywy skrzywdzonych i poniżonych.
© 2020 Fala Kina
Dyskusja