#Alive to nowe południowokoreańskie dzieło, które nie daje się łatwo zaszufladkować i wyrywa się szablonom sztampowego filmu o zombie. #Alive króluje na ekranach wielu netfliksowych widzów, zgarniając sobie międzynarodową rzeszę fanów. Emocjonujący, dynamiczny, a zarazem dobrze zbalansowany. Film o determinacji, walce i przetrwaniu.

Beztroski, młody Oh Joon-woo (Ah-In Yoo) niespiesznie wstaje późnym porankiem, nieświadomy, jak bardzo ten dzień odmieni życie jego i całego społeczeństwa. Korea Południowa zostaje zaatakowana przez dotychczas nieznaną pandemię, która czyni ludzi potworami o kanibalskich tendencjach. Mieszkanie staje się jego nieidealnym, choć jedynym schronieniem w tej kryzysowej sytuacji. Oh Joon-woo dostaje ostatnie polecenie od swej odizolowanej od siebie rodziny – ,,musisz przetrwać”. Czy podoła temu zadaniu? Czy istnieją inni ocaleni? Czy jest nadzieja w tym szaleństwie? Ile ludzka determinacja zdoła przetrzymać?

Znakomicie ukazana droga adaptacji do jakże niekomfortowej nowo zaistniałej sytuacji. Ah-In Yoo świetnie zagrał fazy przeżywania zamknięcia obarczonego strachem i kończącym się pożywieniem. Obecnie poniekąd rozumiemy, co to znaczy być zamkniętymi w domu, gdy dni mijają. W apartamencie Oh Joon-woo jednak drzwi zastawione są lodówką, Internet dawno już przestał działać, a zamiast wody pozostały mu tylko liczne szklane butelki mocnych alkoholi. Normalni ludzie, zwyczajni obywatele postawieni zostali przed potwornym zadaniem – muszą nie tylko ochronić się przed morderczymi zakażonymi, ale i nie poddać się zniechęceniu czy nie zginąć z braku pożywienia. Czy chęć przetrwania okaże się silniejsza od nieustającego ryzyka i wyczerpania?

Zobacz inne

TAJEMNICE SILVER LAKE – recenzja

WIECZNA PIĘKNOŚĆ – recenzja

MOŻE PORA Z TYM SKOŃCZYĆ – recenzja

THE LIFT BOY – recenzja

Z przyjemnością przyglądałam się kreacji postaci w filmie. Nie były one bowiem wyidealizowanymi bohaterami z wosku. Mieli swoje wady, lęki i słabości, przez co łatwo było się z nimi utożsamić, choć przyznam, iż niekiedy ich fizyczne zdolności odbiegały od standardów. Nie każdy bowiem potrafi unicestwić chmarę zombie czy z gracją spuścić się z balkonu po linie. Daleko jednak im było do superbohaterów, co z pewnością postrzegam jako zaletę tego filmu. Uczyniło go to bowiem nieco bardziej rzeczywistym – nawet sam aspekt istnienia zombie został rozumnie uzasadniony przez rozprzestrzeniającą się pandemię.

W #Alive zwróciłam również uwagę na głównego bohatera, który po prostu dał się lubić. Ah-In Yoo wcielił się w młodego gracza komputerowego, który z pewnością nie był gotowy na katastroficzne newsy o ataku zombie. Dni mijają, a my oglądamy, jak przechodzi on kolejne etapy samotności, załamania, rezygnacji, nadziei, walki i determinacji. Czasem wraz z nim siedzimy w przerażeniu, a innym razem cieszymy się z pojawiającego się promyka nadziei. Niekiedy jednak widz może mieć wrażenie, że sprawy idą zbyt gładko lub że zbieg okoliczności wydaje się nadto nieprawdopodobny. Czasem więc zadawałam sobie pytanie, czy scenariusz nie jest zbyt naciągany, patrząc jednak na całokształt filmu, powiedziałabym, że to słowo jest zdecydowanie zbyt krzywdzące. Nawet gdy sprawy wydawały się iść po myśli bohaterów, scenariusz często potrafił zaskoczyć i namącić w planach postaci.

Ciekawym aspektem pod kątem scenografii #Alive były ukazane różne mieszkania tego samego kompleksu apartamentów. W pewnym stopniu przestrzeń, w której mieszkali bohaterowie zdradza nam nieco o nich samych. Przypominana mi to literacki zabieg milieu, w którym bohater prezentowany jest, między innymi, przez opis jego otoczenia. Dzięki temu reżyser opowiadał nam nieco o bohaterach jeszcze zanim ci się odezwali.
Co więcej, film był wyważony – pokazywał zarówno słabość, jak i siłę; rozpacz, jak i radość. Ujęcia nie były monotematyczne, a współgrały z akcją filmu. Kamera przyspieszała wraz z nadciągającymi zombie i zwalniała przy chwili smutku i melancholii. Wzruszający, prawdziwy, pełen emocji.

Chciałabym również wspomnieć o intrygującym aspekcie oglądania #Alive, który już wcześniej nieco zasugerowałam, a którego sami możecie się już domyślać. Obecna sytuacja pandemii COVID-19 daje nam bowiem nowe, nieco bardziej odseparowane od fantastycznego świata spojrzenie na niektóre z doświadczeń przeżywanych przez głównego bohatera. Strzec się jednak należy nadinterpretacji. Motyw zombie zdaje się być w tym filmie tłem dla przedstawienia doświadczania samotnego zamknięcia w ograniczonej przestrzeni, strachu przed niebezpieczeństwem oraz walki o przetrwanie z dostępnymi zasobami.

Jestem przekonana, że #Alive jest w stanie przypaść do gustu widzom, którzy niekoniecznie są oddanymi fanami filmów o zombie. Ten dramat absolutnie nie powinien być ograniczony przez etykietkę, bez problemu bowiem można w nim dostrzec większą uniwersalność. Reżyser z pewnością wyszedł z ram typowego filmu zombie i utworzył znacznie barwniejsze dzieło. Znajdziecie w nim smutek i radość, samotność i narodziny nowej relacji, zniechęcenie i walkę. Sami sprawdźcie, czy ludzka determinacja wystarczy, by przetrwać!

Film dostępny na Netflix